Ik had museum Voorlinden al een tijdje op mijn wenslijstje staan. Van verschillende vrienden had ik foto’s gezien en toen we afgelopen week toch naar Escher in het Paleis gingen, zijn we er even gestopt en gaan rondneuzen. De lokatie en het gebouw zijn waanzinnig, als je buiten staat is er direct een verbinding met binnen en andersom —door de enorme raampartijen en het half transparante dak— al helemaal. Waanzinnig!

Zoals altijd met kunst moet het je maar raken. Toen wij Voorlinden bezochten waren er naast de vaste collectie drie tijdelijke presentaties; een solotentoonstelling van de Amerikaanse beeldhouwer Martin Puryear, de collectietentoonstelling “Stage of Being” en “Where do I begin”, een tentoonstelling van de Indiër Shilpa Gupta.

Stage of Being

Met name de 45 werken die onderdeel waren van Stage of Being vond ik interessant. Het zijn werken in uiteenlopende disciplines en ze zetten aan tot nadenken over wie we zijn, over onze relatie tot anderen en hoe wij worden herinnerd wanneer we er niet meer zijn. Mijn favorieten:

Mass van Antony Gormley, Van een afstand zie je de massa van een persoon in het driedimensionale werk. Echter loop je naar het stuk toe dan kijk je er dwars doorheen.

Please van Jeppe Hein. De tekst greep me. Alles is gebiedend en staat daarom in enorm contrast met het vragende ‘please’…

Dawn een hyper realistisch beeld van een vrouw van John DeAndrea. Ze ademt niet maar de huid, nagels en vooral haar voeten zijn zó echt dat je verward raakt. Heel bijzonder.

Réglement van Jérôme Touron. Een overzicht van allerlei linialen, echter deugen sommige niet. Ze hebben eigen eenheden en zo stelt de kunstenaar dat we grip op de wereld proberen te krijgen door cijfermatigheden ook al vertegenwoordigen die niet ‘de waarheid’.

Ik wil van de lente zeker een keer terug om door de tuinen te struinen; nu hadden we sneeuw en voelde het als min twintig.